Ειρήνη Δασκαλοπούλου: το χαμόγελο της barista
Είναι η πρώτη γυναίκα που κερδίζει το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Barista. Απλή, χαμογελαστή, δυναμική, η Ειρήνη Δασκαλοπούλου δεν αγάπησε τον καφέ από την αρχή και τώρα όμως δεν μπορεί να τον αποχωριστεί.
Από τον Βασίλη Δημαρά
Σάββατο πρωί και ακόμα η Αθήνα δεν έχει ξυπνήσει. Οι δρόμοι είναι άδειοι και εκείνοι που έχουν κατέβει στο κέντρο λίγοι. Ωραία να την περπατάς χωρίς το καθημερινό άγχος. Όμως εγώ για άλλη μια φορά τρέχω να μην αργήσω στο ραντεβού. Στο καλτ «2γουλιές 2μπουκιές» απέναντι από την πλατεία των Αγίων Θεοδώρων, με περιμένει η Ειρήνη Δασκαλοπούλου, η φετινή νικήτρια του Πανελλήνιου Πρωταθλήματος Barista. «Μην ανησυχείς, πίνω καφέ με το Νίκο και τα λέμε» μου λέει στο τηλέφωνο ενώ εγώ ψάχνω να βρω τι δικαιολογία θα πω αυτή την φορά.
Η Ειρήνη πάντα είναι χαμογελαστή, έτσι με υποδέχθηκε. «Δοκιμάζω έναν καφέ από την Αιθιοπία, θέλεις;» με ρωτάει και εγώ κουνώ καταφατικά το κεφάλι. Αρχίζουμε να σχολιάζουμε το προφίλ και τα χαρακτηριστικά του καφέ όπως κάνουν οι κριτές στους διαγωνισμούς. «Μου αρέσει η θέση του κριτή» μου εκμυστηρεύεται. «Θέλω κάποια στιγμή να δω τα πράγματα στους διαγωνισμούς από την δίκη τους οπτική γωνία. Θα μου άρεσε πολύ να κρίνω» συνεχίζει, ενώ ταυτόχρονα λέει στο Νίκο τι θα μπορούσε να είχε κάνει για να έχει ένα καλύτερο φλιτζάνι. Καθόμαστε ενώ συνεχίζουμε να μιλάμε για εκείνο τον καφέ από την Αιθιοπία. Φέτος –λίγο πριν το lockdown- είχε ταξιδέψει στην χώρα της Αφρικής. «Είχαμε πάει με τον κ. Γιάννη Ταλούμη και τον Στέφανο Δωματιώτη για να δοκιμάσουμε καφέδες και να διαλέξουμε εκείνον με τον οποίο θα διαγωνιζόμουν στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Barista (WBC)». Μου εξηγεί για το ταξίδι της, για όλα εκείνα που είδα, για τις εμπειρίες που αποκόμισε και το πρόσωπο της λάμπει. «Ήταν δύσκολο ταξίδι» καταλήγει, όμως βρήκε πολύ γοητευτική όλη αυτή την διαδικασία επιλογής του καφέ ακόμα και αν είναι εξαντλητική.
«Και αυτό είναι το πιο σημαντικό: να χτίζεις ανθρώπινες σχέσεις. Γιατί εμείς οι baristi καφέ φτιάχνουμε, δεν αλλάζουμε τον κόσμο»
Πάω την κουβέντα στην αρχή της καριέρα της. Ξεκίνησε πριν από έξι χρόνια το ταξίδι της στο κόσμο του πράσινου κόκκου. «Δεν έπινα καφέ. Δεν ήξερα τίποτα για αυτόν. Ο Στέφανος (Δωματιώτης) –τυχαίνει να έχουν και συγγενική σχέση, είναι θείος της – με έκανε να τον αγαπήσω. Τώρα ξυπνάω πιο νωρίς για να απολαύσω έναν στο σπίτι πριν κάνω το οτιδήποτε» θα μου πει. Η θέση πίσω από τη μπάρα και η επαφή με τον κόσμο τής δίνει χαρά και ειδικά με το πιο νεαρό κοινό που δείχνει όλο και περισσότερο ενδιαφέρον να μάθει για τον καφέ. «Είναι ωραίο να βλέπεις ότι φτιάχνεις την μέρα κάποιου σερβίροντάς του μια απλή κούπα. Και είναι ακόμα πιο ωραίο όταν βλέπεις ότι ο συγκεκριμένος επιστρέφει ξανά και ξανά στο μαγαζί και έχεις κερδίσει την εμπιστοσύνη του» μου αναφέρει. «Και αυτό είναι το πιο σημαντικό: να χτίζεις ανθρώπινες σχέσεις. Γιατί εμείς οι baristi καφέ φτιάχνουμε, δεν αλλάζουμε τον κόσμο» συμπληρώνει.
Οι διαγωνισμοί μπορεί να είναι ένα μεγάλο κομμάτι στην ζωή της Ειρήνης τα τελευταία χρόνια, όμως δεν είναι αυτοσκοπός. Συμμετέχει σ’ αυτούς γιατί πάντα έχει κάτι καινούργιο να μάθει. Την κουράζουν, δεν το αρνείται, όμως μου δίνει την αίσθηση ότι το απολαμβάνει. Θυμάμαι πόσο προσηλωμένη είναι στους διαγωνισμούς, τις μελετημένες κινήσεις που κάνει πάνω στη σκηνή, το πώς διαχειρίζεται το άγχος της (μου λέει ότι την ηρεμεί να επαναλαμβάνει τον λόγο της από μέσα της) και πόσο ομιλητική γίνεται μόλις το πρόγραμμα της τελειώσει. Την ρωτάω σχετικά με την φετινή της εμπειρία και αν περίμενε να κερδίσει. «Φέτος είχαμε δουλέψει ακόμα πιο πολύ. Δεν θα σου πω ότι δεν περίμενα να κερδίσω. Γι’ αυτό κατέβηκα, όπως άλλωστε όλοι. Ήταν πραγματικά πολύ ωραία. Βλέπεις, κάθε φορά έφτανα στην πηγή και δεν έπινα νερό. Να όμως που οι κόποι μου ανταμείφθηκαν» μου λέει. Βέβαια τα σχέδια της, τα χάλασε λίγο ο Covid-19 μιας και το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα έχει ήδη αναβληθεί μια φορά. «Ήθελα να γίνει να τελειώνουμε. Δεν μπορώ την αναμονή. Θέλω να συνεχίσω παρακάτω» σχολιάζει.
«Φέτος είχαμε δουλέψει ακόμα πιο πολύ. Δεν θα σου πω ότι δεν περίμενα να κερδίσω. Γι’ αυτό κατέβηκα, όπως άλλωστε όλοι. Ήταν πραγματικά πολύ ωραία. Βλέπεις, κάθε φορά έφτανα στην πηγή και δεν έπινα νερό. Να όμως που οι κόποι μου ανταμείφθηκαν»
Η Ειρήνη όταν έχει ελεύθερο χρόνο διαβάζει βιβλία σχετικά με την ψυχολογία και την εγκληματολογία «Θέλω να σπουδάσω εγκληματολόγος. Είναι μια επιστήμη που μου αρέσει. Μόλις ξεμπερδέψω με το Παγκόσμιο, θα το βάλω μπρος» θα μου πει. Μοιράζεται επίσης τον χρόνο της με τα δύο κατοικίδια που έχει: τον Δία, τον σκύλο της και τον Ντομινίκ, τον γάτο της. «Αγαπώ πολύ τα ζώα και αντιπαθώ όλους εκείνους που τα κακομεταχειρίζονται». Το μέλλον της το φαντάζεται πάντα στο χώρο του καφέ, αλλά όχι πίσω από την μπάρα, ίσως σ’ ένα πιο λειτουργικό πόστο. Όπως και να έχει, η Ειρήνη δεν πρόκειται να βγάλει τον καφέ από την ζωή της.
