Αθανασία Καλαμπαλίκη: Η ήρεμη δύναμη του brewing

Μικροσκοπική, αλλά γεμάτη ενέργεια, η Αθανασία Καλαμπαλίκη είναι η Πανελλήνια Πρωταθλήτρια του Brewers για το 2020, η πρώτη γυναίκα που το κατακτά αυτό τον τίτλο. Και ήρθε η ώρα να την γνωρίσουμε.

του Βασίλη Δημαρά

Για πολύ καιρό την αποκαλούσα με λάθος όνομα. Πάντα όμως μου απαντούσε. Με διόρθωνε στο τέλος, διακριτικά και με χαμόγελο. Η πρώτη φορά που συναντηθήκαμε ήταν το 2017 πάνω στη σκηνή της Ho.Re.Ca. Μόλις είχε τελειώσει το πρόγραμμα της για τον διαγωνισμό των Brewers. Ήταν η παρθενική εμφάνιση της. Άγχος καθόλου. Μάλλον εγώ είχα περισσότερο από εκείνην. Θυμάμαι ότι με είχε κερδίσει η ηρεμία της, το χαμόγελο των ματιών της, η θετική ενέργεια που εξέπεμπε. Για την ιστορία, να σας πω ότι εκείνη την χρονιά κατέλαβε την τρίτη θέση. Από τότε, κάθε φορά που συναντιόμασταν πάντα μου έφερνε ένα επιπλέον φλιτζάνι φίλτρου για να δοκιμάσω και να το συζητήσουμε. Υπήρχε μεταξύ μας μια οικειότητα και ας μην είχαμε γνωριστεί πότε καλά.

Δώσαμε ραντεβού στο Ανάνα, στην όμορφη στοά που αρέσει και στους δύο μας. «Σήμερα έχω ρεπό, όποτε μην ανησυχείς, διαθέτω όσο χρόνο θέλεις» θα μου πει. Ζητάμε καφέ. Φίλτρο η Αθανασία-τι άλλο άλλωστε- freddo espresso εγώ. Και ξεκινάμε την κουβέντα. Την ρωτάω πόσους είχε πιει μέχρι εκείνη την στιγμή «Είναι ο δεύτερος. Μου αρέσει να τον φτιάχνω στο σπίτι και να τον απολαμβάνω με ηρεμία» θα μου πει. Μιλάει γι’ αυτόν και το πρόσωπο της λάμπει. Η σχέση της μαζί του ξεκίνησε όταν ήταν ακόμα φοιτήτρια στην σχολή Διοίκηση Επιχειρήσεων. «Έπιασα δουλειά σε μια καφετέρια για να έχω το δικό μου χαρτζιλίκι. Από εκεί και πέρα όλα ήταν χημεία». Παρακολουθεί σεμινάρια στην Bar Academy και γνωρίζεται με τους δύο μέντορες της, τον Αλέξανδρο Φούκη και τον Θανάση Νικόλη. Και κάπως έτσι ξεκινάει το ταξίδι της στο θαυμαστό κόσμο του πράσινου κόκκου.

Οι διαγωνισμοί δεν είναι το παν για εκείνη. Ξέρει ότι μπορεί να της δώσουν μια παραπάνω αναγνωσιμότητα όμως, δεν είναι αυτό που την ενδιαφέρει. «Τον σεβασμό, τον κερδίζει με την προσωπικότητα σου, όχι με τις διακρίσεις σου» θα μου πει χαρακτηριστικά. Συμμετέχει σ’ αυτούς όταν έχει κάτι να πει και όχι για να γίνει γραφική, όπως λέει και η ίδια. Σ’ αυτό είχε και την στήριξη της εταιρίας της –βρίσκεται στην οικογένεια της Kudu από το 2018 – που όπως θα μου πει πότε δεν την πίεσε να διαγωνιστεί. «Το συζητάμε και το αποφασίζουμε μαζί. Είμαστε μια ομάδα και δουλεύουμε ως ομάδα. Ξέρεις πολύ καλά ότι πίσω από κάθε παρουσίαση δεν είναι μόνο ένα άτομο, αλλά πολλά».

Όση ώρα μιλάμε δεν σταματά να κουνά τα χέρια της. Να εκφράζεται με όλο το σώμα της. Της αποκαλύπτω ότι την νόμιζα για πιο ντροπαλή. «Μα είμαι, αλήθεια. Μην κοιτάς τώρα» μου λέει και χαμογελά. Είναι όντως χείμαρρος. Πιάνουμε το ένα θέμα μετά το άλλο. Η κουβέντα μας έχει ενδιαφέρον και την αφήνω να πάει από μόνη της, χωρίς τυπικές ερωτήσεις και τα σχετικά.

«Θα πιούμε και άλλο καφέ, έτσι; Θα πάρουμε και γλυκό, όμως μαζί;» θα με ρωτήσει και φυσικά δεν περιμένει αρνητική απάντηση. Ζητάμε έναν ακόμα φίλτρου για δύο αυτή την φορά και μια κερασόπιτα. Βρίσκω την ευκαιρία να την ρωτήσω αν της αρέσουν τα γλυκά και αν φτιάχνει «Τα λατρεύω» θα μου πει «κάνω καλό cheesecake nutela και πορτοκαλόπιτα. Θα φτιάξω και θα σου φέρω» μου λέει και εμένα ήδη μου τρέχουν τα σάλια. Βολεύομαι όμως με την κερασόπιτα που έχουμε ήδη στο τραπέζι. Ο καφές και τα γλυκά δεν είναι το μόνο κοινό μας. Στην κουβέντα βρίσκουμε και άλλο ένα: το Gin Tonic. Ξεκινάμε να μιλάμε γι’ αυτό και προτείνουμε ο ένας στον άλλον ετικέτες gin για να δοκιμάσει. Ταυτιζόμαστε σε πολλές.

Της Αθανασίας, της αρέσει επίσης να διαβάζει. Όχι λογοτεχνία, προτιμά πιο πολύ τα επιστημονικά βιβλία. Πηγαίνει και θέατρο, αλλά κάνει και πεζοπορίες στην φύση. Η επαφή με εκείνη την ηρεμεί. Τώρα στην καραντίνα άρχισε να το τρέξιμο μιας και δεν μπορούσε να κάνει άλλη γυμναστική. Με την ευκαιρία, την ρωτώ πως ήταν αυτοί οι δυόμισι μήνες «Δεν το κατάλαβα αυτό που έλεγαν οι περισσότεροι γιατί δεν σταμάτησα να δουλεύω. Μπορεί η εταιρία να ήταν κλειστή όμως το μαγαζί στο Ψυχικό λειτουργούσε κανονικά» θα μου αναφέρει. Έτσι ούτε δεν είδε Netflix, ούτε έκανε yoga αλλά ούτε ζύμωσε ψωμί όπως κάναμε εμείς.

Επιστρέφω και πάλι στον διαγωνισμό και στην πρώτη θέση που κατέκτησε φέτος. «Η τύχη δεν βοηθάει, αν δεν έχεις δουλέψει σκληρά. Πίστευα στον εαυτό μου αυτή την χρονιά αλλά και την δουλειά που είχαμε κάνει ως ομάδα» θα πει. Θυμάμαι την ώρα της ανακοίνωσης των αποτελεσμάτων. Είχε κλειστά τα μάτια της και περίμενε. Όταν άκουσε το όνομα της κάπως παραπάτησε «Ένιωσα κάθαρση εκείνη την στιγμή. Είχα πει από πριν ότι θα ήταν η τρίτη και η τελευταία μου ευκαιρία. Θα δεν έπαιζα ξανά. Τώρα δεν ξέρω, ας γίνει το Παγκόσμιο και βλέπουμε».

Η κερασόπιτα έχει ήδη τελειώσει. Το ίδιο και οι καφέδες μας. Συμφωνήσαμε να μην πάρουμε τρίτο και αυτόν να τον πιούμε μιαν άλλη φορά. Κοιτάμε τα κινητά μας που για όση ώρα μιλούσαμε τα είχαμε παρατημένα. «Μας πήρε η συζήτηση και πέρασε η ώρα. Πλάκα είχε» μου λέει. Και όντως έτσι ήταν.